Rafiq
ternampak Nabila yang berada di meja berehat semasa prep malam.
Rafiq
cuba menyusun langkah mendekati Nabila. Dia membuka bicara untuk mengakui
dialah yang telah menghantar surat-surat tersebut selama ini.
Rafiq : Assalamualaikum……
Nabila :
Waalaikumussalam……
Rafiq : Hai
Nabila. Awak sibuk ke? Kalau sibuk, minta maaflah sebab mengganggu. Saya pergi
dulu.
Nabila : Eh,
eh… Mana ada sibuk la. Tunggu la dulu. Ha, ada apa awak datang kat sini?
Rafiq : Tak
ada apa-apa pun. Cuma, cuma nak beritahu sesuatu je.
Nabila : Ha, apa dia?
Rafiq :
Errr… Err… Sebenarnya saya nak buat pengakuan yang bahawa sayalah yang telah
menghantar surat-surat itu kepada awak.
Nabila :
Oww… Ya ke?... Saya dah tahu dah…. Tapi kenapa baru sekarang awak nak mengaku?
Rafiq :
Oh.. Awak dah tahu la ni. Bukan apa, saya rasa sekarang adalah waktu yang
sesuai untuk saya mengakuinya.
Nabila : Ow,
ok. So, ada apa-apa lagi yang awak nak cakapkan?
Rafiq :
Ada… Dah semestinya. Ini yang paling penting kalau awak nak tahu. Saya ada satu
soalan. Harap awak dapat jawab dengan ikhlas. Sudikah awak menerima saya dalam
hidup awak?
Nabila :
Erm… Erm…
Belum
sempat Nabila membuka bicara, Rafiq terus menyambung kata-katanya.
Rafiq :
Kalau awak tak boleh jawab sekarang tak apa la. Awak pikir la dulu ya. Ambil
masa awak. Asalkan awak bagi jawapannya. Saya akan tunggu jawapan dari mulut
awak sendiri. Ok, saya minta diri dulu. Bye..
Nabila :
Bye..(terpinga-pinga)
Nabila
kembali menyambung pembacaannya semula. Selepas seketika waktu, datang seorang
yang amat dikenali oleh Nabila iaitu jejaka bernama Haris.
Haris :
Hai.. Saya nak tanya boleh?
Nabila : Oh,
hai.. Cakap aje la.
Haris :
Kalu saya nak jadikan awak sebagi teman saya boleh?
Nabila :
Hah? Apa? Awak ni biar betul?
Haris :
Ya.. Betul.. Saya tak main-main la awak.
Nabila : Ok,
nanti saya fikirkan. Bagi saya sedikit masa, ok?
Haris :
Ok.. Terima kasih. Saya pergi dulu.
Nabila kehilangan ‘mood’ untuk membaca. Dia mengemaskan barang-barangnya
dan terus bangun lalu beredar dari situ dengan segera.
0 Comments